بررسی موضاعات سیاسی-اجتماعی ایران وب سایت انجمن انار
ایران، سرزمینی با تنوعی غنی از زبان‌ها، فرهنگ‌ها و آیین‌هاست؛ اما همین تنوع، اگر در بستر قانون و هویت ملی مدیریت نشود، می‌تواند به ابزار تفرقه بدل شود. در قرن بیست‌ویکم، یکی از بزرگ‌ترین تهدیدهای اجتماعی برای ایران، نه فقر اقتصادی یا فشار خارجی، بلکه قوم‌گرایی سیاسی است؛ پدیده‌ای که به‌نام «حق قومیت»، عملاً بنیان ملت را می‌فرساید.
در آن سال‌ها، ایران در آستانه‌ی صنعتی شدن کامل بود؛ کشوری با رشد اقتصادی شتابان، دولت تکنوکرات و سکولار، جامعه‌ای با آزادی‌های اجتماعی گسترده، و مردمانی که پاسپورت‌شان در جهان اعتبار داشت.
در آن دوران، آرمان ایرانیان «پیشرفت» بود، نه بقا. «زندگی بهتر» هدف ملی بود، نه رؤیای ممنوع.
در میان تمام بیماری‌های فکری و روانی که جامعه ایران طی نیم‌قرن گذشته گرفتار آن شده، هیستری پهلوی‌ستیزی از همه مزمن‌تر و لاعلاج‌تر است. این بیماری نه از جنس نقد منصفانه و عقلانی، بلکه از سنخ کینه‌ورزی بیمارگونه و نفرتِ نهادینه‌شده در ذهن نسلی است که نه از تاریخ می‌داند، نه از منطق تحلیل برخوردار است.
توسعه ایران پسا‌جمهوری اسلامی بدون سرمایه خارجی ممکن نیست، و سرمایه بدون اعتماد شکل نمی‌گیرد. تنها بازگشت پادشاهی پهلوی است که می‌تواند این اعتماد را به‌سرعت احیا کند. هر الگوی دیگری، چه جمهوری سکولار تازه‌تأسیس و چه حکومت‌های ایدئولوژیک مدرن‌نما، سال‌ها زمان و هزینه خواهد برد و در این فاصله، ایران بیش از پیش از قافله توسعه عقب خواهد ماند.
تاریخ سیاسی بشر نشان می‌دهد که حکومت‌ها در اشکال و شیوه‌های متفاوتی شکل گرفته و دوام یافته‌اند. اما در یک نگاه کلی و تحلیلی می‌توان چهار نوع اصلی از حکومت‌ها را شناسایی کرد که هر یک ویژگی‌ها، مزایا و معایب خاص خود را دارند.
حامد سپهری در یادداشت اخیر خود به بررسی پیامدهای چهار دهه اصرار جمهوری اسلامی بر غنی‌سازی اورانیوم پرداخته و در این تحلیل نشان می‌دهد که چنین سیاستی، نه تنها دستاوردی در عرصه امنیت، توسعه یا جایگاه بین‌المللی ایران نداشته بلکه با تحمیل هزینه چند تریلیونی امنیت ملی را نیز به خطر انداخته است. برای مطالعه این تحلیل به وب سایت انجمن انار مراجعه کنید.
پیمان دفاعی تازه میان پاکستان و عربستان سعودی نقطه عطفی خطرناک در معادلات امنیتی منطقه است. این توافق، با توجه به هم‌پوشانی منافع امنیتی و نظامی دو کشور، ایران را در موقعیتی بغرنج قرار می‌دهد؛ موقعیتی که از یک سو یادآور رقابت‌های ژئوپلیتیک دهه‌های گذشته است و از سوی دیگر نشان‌دهنده ضعف و انزوایی است که جمهوری اسلامی بر کشور تحمیل کرده است.
داریوش همایون،اندیشمند برجسته، در جمله‌ای ماندگار تصویری روشن از وضعیت تاریخی ایران ترسیم کرده است:
«ایران در گره‌گاه سه جهان عقب‌افتاده و گرفتار واقع است: جهان سوم، جهان خاورمیانه و جهان اسلام ولی به هیچ‌کدام از آن‌ها تعلق ندارد و باید خود را بر این جغرافیای عقب‌مانده سیاسی تحمیل کند.»
یکی از کارآمدترین ترفندهای جمهوری اسلامی برای تداوم حیات خود، عادی‌سازی شر از طریق فضای مجازی و پروپاگاندای سازمان‌یافته است. این نظام با به‌کارگیری بازوهای تبلیغاتی در داخل و خارج، همواره می‌کوشد تا سطح انتظارات جامعه را پایین بیاورد و جنایت و ناکارآمدی ساختاری خود را به صورت «مشکلاتی عادی» جلوه دهد.
جمهوری اسلامی امروز در نقطه‌ای ایستاده که هیچ راه میانه‌ای برایش باقی نمانده است. سیاست «نه جنگ، نه مذاکره» که رهبران نظام طی سال‌ها بر آن اصرار ورزیدند، عملاً شکست خورده و کارآیی خود را از دست داده است. انبوهی از داده‌های غلط، تحلیل‌های خیالی و امید بستن به شکاف‌های مقطعی در سیاست غرب، جمهوری اسلامی را به اینجا رسانده است: مواجهه با جنگی محدود که در همان ۴۸ ساعت نخست ضربه‌های سنگین و غیرقابل جبرانی دریافت کرد.