بررسی موضاعات سیاسی-اجتماعی ایران وب سایت انجمن انار
تاریخ سیاسی بشر نشان می‌دهد که حکومت‌ها در اشکال و شیوه‌های متفاوتی شکل گرفته و دوام یافته‌اند. اما در یک نگاه کلی و تحلیلی می‌توان چهار نوع اصلی از حکومت‌ها را شناسایی کرد که هر یک ویژگی‌ها، مزایا و معایب خاص خود را دارند.
حامد سپهری در یادداشت اخیر خود به بررسی پیامدهای چهار دهه اصرار جمهوری اسلامی بر غنی‌سازی اورانیوم پرداخته و در این تحلیل نشان می‌دهد که چنین سیاستی، نه تنها دستاوردی در عرصه امنیت، توسعه یا جایگاه بین‌المللی ایران نداشته بلکه با تحمیل هزینه چند تریلیونی امنیت ملی را نیز به خطر انداخته است. برای مطالعه این تحلیل به وب سایت انجمن انار مراجعه کنید.
پیمان دفاعی تازه میان پاکستان و عربستان سعودی نقطه عطفی خطرناک در معادلات امنیتی منطقه است. این توافق، با توجه به هم‌پوشانی منافع امنیتی و نظامی دو کشور، ایران را در موقعیتی بغرنج قرار می‌دهد؛ موقعیتی که از یک سو یادآور رقابت‌های ژئوپلیتیک دهه‌های گذشته است و از سوی دیگر نشان‌دهنده ضعف و انزوایی است که جمهوری اسلامی بر کشور تحمیل کرده است.
“In his latest op-ed, Hamed Sepehri argues that the United States faces both a moral duty and a strategic opportunity in supporting Iranians’ struggle to end the Islamic Republic. Drawing on Iran’s unique history, social fabric, and the vision of Crown Prince Reza Pahlavi, he makes the case for why a democratic transition in Iran could reshape the Middle East and strengthen U.S. interests worldwide.”
هدف ایدئولوژی چپ تغییر ساختار اجتماعی است تا از دل آن نظمی تازه بر پایه «حقوق جمعی» و نه «حقوق فردی» حاکم شود. در این مسیر، از فاصله گرفتن جوامع از مذهب و تضعیف کلیسا به‌عنوان متولی امور اخلاقی در جامعه از جمله خانواده، بیشترین بهره را برده‌اند.
داریوش همایون،اندیشمند برجسته، در جمله‌ای ماندگار تصویری روشن از وضعیت تاریخی ایران ترسیم کرده است:
«ایران در گره‌گاه سه جهان عقب‌افتاده و گرفتار واقع است: جهان سوم، جهان خاورمیانه و جهان اسلام ولی به هیچ‌کدام از آن‌ها تعلق ندارد و باید خود را بر این جغرافیای عقب‌مانده سیاسی تحمیل کند.»
یکی از کارآمدترین ترفندهای جمهوری اسلامی برای تداوم حیات خود، عادی‌سازی شر از طریق فضای مجازی و پروپاگاندای سازمان‌یافته است. این نظام با به‌کارگیری بازوهای تبلیغاتی در داخل و خارج، همواره می‌کوشد تا سطح انتظارات جامعه را پایین بیاورد و جنایت و ناکارآمدی ساختاری خود را به صورت «مشکلاتی عادی» جلوه دهد.
جمهوری اسلامی امروز در نقطه‌ای ایستاده که هیچ راه میانه‌ای برایش باقی نمانده است. سیاست «نه جنگ، نه مذاکره» که رهبران نظام طی سال‌ها بر آن اصرار ورزیدند، عملاً شکست خورده و کارآیی خود را از دست داده است. انبوهی از داده‌های غلط، تحلیل‌های خیالی و امید بستن به شکاف‌های مقطعی در سیاست غرب، جمهوری اسلامی را به اینجا رسانده است: مواجهه با جنگی محدود که در همان ۴۸ ساعت نخست ضربه‌های سنگین و غیرقابل جبرانی دریافت کرد.
سرکوب و کنارزدن این طیف وفادار، بی‌تردید جریان تغییر از یک حکومت بیگانه، مرتجع و ضدملی به یک حکومت آزموده و ملی را متوقف خواهد کرد. خاموش کردن صدای طرفداران پادشاهی، به هر بهانه‌ای، خطر اختلال در اقتدار رهبر آلترناتیو واقعی جمهوری اسلامی را در پی دارد و می‌تواند در دوره گذار، زمینه‌ساز مشکلات جدی شود. اقتدار سیاسی و نفوذ رضا پهلوی، تنها بر شخصیت قابل اعتماد او تکیه ندارد، بلکه بر سرمایه اجتماعی گسترده‌ای استوار است که حتی گروه‌های جمهوری‌خواه را به تمکین و همکاری واداشته است.
در دفترچه مرحله اضطراری و در بخش دوم آن “پس از سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی” در بند “الف” آن عنوان شده است که نهاد خیزش ملی نقش قوه مقننه را در دوران گذار به عهده خواهد داشت.
از نظر حقوق اساسی، “نهاد خیزش ملی” به جز شخص “پادشاه” صلاحیت قانونگذاری ندارد مگر اینکه همگی از جانب افراد مردم در یک انتخابات آزاد و مردم سالار انتخاب شده و منتخب ملت باشند.