توسعه و شکوفایی اقتصادی در ایران پسا‌جمهوری اسلامی؛ ضرورت سرمایه‌گذاری خارجی و بازگشت اعتماد از مسیر پادشاهی پهلوی
هیچ کشوری بدون سرمایه‌گذاری — چه داخلی و چه خارجی — نمی‌تواند مسیر توسعه پایدار را طی کند. سرمایه همان‌قدر که موتور رشد اقتصادی است، حساس‌ترین عنصر در برابر ناامنی و بی‌اعتمادی نیز محسوب می‌شود. در ایرانِ پس از جمهوری اسلامی، که دهه‌ها بی‌ثباتی، فساد، و تخریب زیرساخت‌های اقتصادی را تجربه کرده، بازسازی کشور تنها با اتکا به منابع داخلی ممکن نیست. آنچه ایران را از مرحله بازسازی به شکوفایی می‌رساند، جذب سرمایه خارجی در محیطی امن، باثبات و قابل اعتماد است.
در شرایط کنونی، تنها بازگشت به یک حکومت پادشاهی قانون‌مدار و ملی می‌تواند همزمان ثبات سیاسی، اقتدار دیپلماتیک و اعتماد اقتصادی را به ایران بازگرداند. پادشاهی پهلوی، به‌واسطه تجربه تاریخی موفق خود، نیازی به آزمون و خطا ندارد؛ می‌داند چگونه با جهان تعامل کند، چگونه محیط حقوقی و اقتصادی قابل پیش‌بینی ایجاد کند و چگونه سرمایه را از سراسر جهان جذب نماید.
در دنیای امروز، سرمایه به هر نقطه‌ای از جهان که احساس امنیت کند مهاجرت می‌کند. پول و سرمایه مرز نمی‌شناسد اما از ناامنی، بی‌اعتمادی و سیاست‌های ناپایدار می‌گریزد. بازارهای مالی بر محور «اعتماد» می‌چرخند. یک خبر بد، یک بحران سیاسی یا یک تزلزل در سیاست حقوقی و اقتصادی می‌تواند موجب فرار میلیاردها دلار سرمایه شود. برعکس، زمانی که اعتماد وجود دارد، سرمایه‌گذار نه‌تنها می‌ماند بلکه سرمایه جدید نیز وارد می‌کند، ارزش دارایی‌ها بالا می‌رود و اقتصاد به ثبات می‌رسد.
تجربه تاریخی ایران در دوران پادشاهی پهلوی، نمونه‌ای روشن از رابطه مستقیم بین ثبات سیاسی، امنیت و رشد اقتصادی است. ایران در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ یکی از سریع‌ترین نرخ‌های رشد اقتصادی در جهان را تجربه کرد. اصلاحات اقتصادی، نوسازی زیرساخت‌ها، گسترش صنایع، و افزایش رفاه عمومی نتیجه اعتماد داخلی و بین‌المللی به نظامی بود که به آینده نگاه می‌کرد. سرمایه‌گذاران غربی و شرقی ایران را شریک قابل اعتماد می‌دانستند، و پول و تکنولوژی به‌راحتی به کشور وارد می‌شد.
بازگشت به همان الگو، یعنی نظام پادشاهی مبتنی بر قانون و نهاد، به معنی بازگشت اعتبار ایران در نظام مالی جهانی است. چنین حکومتی نیازی به اعتمادسازی از صفر ندارد؛ نام پهلوی خود برند اعتماد در عرصه بین‌المللی است.
در مقابل، طرح‌هایی که از سوی جریان‌های جمهوری‌خواه یا گروه‌هایی نظیر سازمان مجاهدین خلق ارائه می‌شود، فاقد سابقه و توان اعتمادسازی هستند. سرمایه‌گذار خارجی در چنین شرایطی با احتیاط رفتار می‌کند، زیرا نمی‌داند سیاست‌های اقتصادی، امنیتی و حقوقی تا چه اندازه پایدار خواهند بود. حتی در بهترین حالت، یک جمهوری جدید در ایران، اگر بتواند امنیت نسبی برقرار کند، دست‌کم یک یا دو دهه زمان نیاز دارد تا اعتماد جهانی را جلب کند و مسیر سرمایه‌گذاری را هموار سازد.
اما ایرانِ ویران‌شده از جمهوری اسلامی، چنین زمانی را ندارد. کشور نیازمند سرعت در بازسازی است، نه تجربه‌گری در قالب نظام‌های جدید و ناپایدار.
توسعه ایران پسا‌جمهوری اسلامی بدون سرمایه خارجی ممکن نیست، و سرمایه بدون اعتماد شکل نمی‌گیرد. تنها بازگشت پادشاهی پهلوی است که می‌تواند این اعتماد را به‌سرعت احیا کند. هر الگوی دیگری، چه جمهوری سکولار تازه‌تأسیس و چه حکومت‌های ایدئولوژیک مدرن‌نما، سال‌ها زمان و هزینه خواهد برد و در این فاصله، ایران بیش از پیش از قافله توسعه عقب خواهد ماند.
در شرایط کنونی، تنها بازگشت به یک حکومت پادشاهی قانون‌مدار و ملی می‌تواند همزمان ثبات سیاسی، اقتدار دیپلماتیک و اعتماد اقتصادی را به ایران بازگرداند. پادشاهی پهلوی، به‌واسطه تجربه تاریخی موفق خود، نیازی به آزمون و خطا ندارد؛ می‌داند چگونه با جهان تعامل کند، چگونه محیط حقوقی و اقتصادی قابل پیش‌بینی ایجاد کند و چگونه سرمایه را از سراسر جهان جذب نماید.
چنین نظامی به محض استقرار می‌تواند فرآیند جذب سرمایه را آغاز کند و پروژه‌های زیربنایی، صنعتی و عمرانی را که نیم‌قرن است متوقف شده‌اند، از سر گیرد.
توسعه ایران پسا‌جمهوری اسلامی بدون سرمایه خارجی ممکن نیست، و سرمایه بدون اعتماد شکل نمی‌گیرد. تنها بازگشت پادشاهی پهلوی است که می‌تواند این اعتماد را به‌سرعت احیا کند. هر الگوی دیگری، چه جمهوری سکولار تازه‌تأسیس و چه حکومت‌های ایدئولوژیک مدرن‌نما، سال‌ها زمان و هزینه خواهد برد و در این فاصله، ایران بیش از پیش از قافله توسعه عقب خواهد ماند.
پهلوی نه فقط یک نام تاریخی، بلکه یک ساختار کارآمد و تجربه‌شده برای ثبات، امنیت، و شکوفایی دوباره ایران است.
پاسخی بگذارید