بررسی موضاعات سیاسی-اجتماعی ایران وب سایت انجمن انار
یکی از کارآمدترین ترفندهای جمهوری اسلامی برای تداوم حیات خود، عادی‌سازی شر از طریق فضای مجازی و پروپاگاندای سازمان‌یافته است. این نظام با به‌کارگیری بازوهای تبلیغاتی در داخل و خارج، همواره می‌کوشد تا سطح انتظارات جامعه را پایین بیاورد و جنایت و ناکارآمدی ساختاری خود را به صورت «مشکلاتی عادی» جلوه دهد.
جامعه ایران، با وجود نارضایتی گسترده از شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، در برابر حکومتی که می‌توان آن را با مفهوم «پاتوکراسی» آندری لوباچفسکی تحلیل کرد، گرفتار انفعال عمومی شده است. پاتوکراسی، به‌عنوان سیستمی که در آن اقلیتی با ویژگی‌های روان‌پریشانه قدرت را در دست دارند، نه تنها ساختارهای اجتماعی را تضعیف می‌کند، بلکه بر روان جمعی جامعه نیز تاثیر می‌گذارد.
آتش‌بس موقتی ممکن است چند روزی فضای رسانه‌ای را آرام کند، اما واقعیت میدان، منطق ژئوپولیتیک و خواست مردم ایران چیز دیگری می‌گوید: زمان جمهوری اسلامی به سر آمده. دیر یا زود، کلید پایان این نظام زده خواهد شد. و آن روز، ایران به رهبری ایرانشهریار رضا پهلوی نیاز خواهد داشت تا از خاکستر و ویرانی، دوباره برخیزد، سرافراز، آزاد، و در صلح با خود و جهان.
اعتصابات، هرچند یکی از ابزارهای مهم نافرمانی مدنی هستند، اما به تنهایی قادر به سرنگونی رژیمی مانند جمهوری اسلامی نیستند. این رژیم نه تنها با ابزار سرکوب گسترده تجهیز شده، بلکه ساختار پیچید های از کنترل، نفوذ اطلاعاتی، و بی اعتمادی عمومی را ایجاد کرده است. در ادامه به دلایل ناتوانی اعتصابات به تنهایی و راهکارهای ترکیبی می پردازیم.