ضرورت گذار از صنف گرایی به نافرمانی ملی و نقش ایران شهریار رضا پهلوی
پرسش بسیار دقیقی مطرح شده است. اعتصابات، هرچند یکی از ابزارهای مهم نافرمانی مدنی هستند، اما به تنهایی قادر به سرنگونی رژیمی مانند جمهوری اسلامی نیستند. این رژیم نه تنها با ابزار سرکوب گسترده تجهیز شده، بلکه ساختار پیچید های از کنترل، نفوذ اطلاعاتی، و بی اعتمادی عمومی را ایجاد کرده است. در ادامه به دلایل ناتوانی اعتصابات به تنهایی و راهکارهای ترکیبی می پردازیم:
چرا اعتصابات به تنهایی کافی نیستند
فقدان سازماندهی سراسری جمهوری اسلامی با سرکوب تشکلهای مستقل کارگری و صنفی، اجازه نداده که اعتصابات در ایران به یک نیروی هماهنگ و هدفمند تبدیل شوند. در نتیجه، اعتصابات غالبا پراکنده، محلی و فاقد پیوند راهبردی با سایر نیروهای اجتماعی هستند.
سرکوب شدید و بازداشت رهبران صنفی
رهبران کارگری و صنفی به محض بروز اولین جرقه های اعتراضی بازداشت و حذف میشوند. این سرکوب هدفمند،
چرخه شکل گیری رهبری را مدام از نو آغاز میکند.
محدود ماندن به مطالبات صنفی
وقتی گفتمان سیاسی ملی جا نیفتاده باشد، اعتصابات در چارچوب خواسته های معیشتی باقی می ماند و به راحتی با وعدههای پوچ یا سرکوب، خنثی میشوند.
نبود همراهی خیابانی و رسانهای
اعتصابات بدون همراهی خیابان و بدون بازتاب رسانهای، به ویژه در سطح بین المللی، فاقد توان ایجاد فشار هستند.
ضرورت گذار از اعتصاب صنفی به اعتصاب سیاسی
برای اینکه اعتصاب به ابزاری موثر در جنبش ملی تبدیل شود، باید از محدوده صنفی عبور کرده و به مرحله ای برسد که خواسته های سیاسی مانند گذار از جمهوری اسلامی، استقرار سکولاریسم و حاکمیت قانون را در بطن خود جای دهد.
این گذار فقط زمانی ممکن است که اعتصابات با یک گفتمان ملی و یک رهبری مشروع و مورد اعتماد همراه شوند.
نقش شاهزاده رضا پهلوی در رهبری جنبش ملی
در این بستر، نقش شاهزاده رضا پهلوی حیاتی است. ایشان در چهار دهه گذشته بارها بر ضرورت اعتصابات به عنوان ابزار فلج کننده سیستم تاکید کردهاند. شاهزاده با تمرکز بر سازماندهی، نافرمانی مدنی، اتحاد ملی و اعتماد سازی، مسیر عبور از اعتراضات پراکنده به جنبش ساختارمند ملی را ترسیم کرده اند .
ایشان با تاکید بر حفظ تمامیت ارضی، بازسازی هویت ملی، و بازگشت به ایران پیشرفته، آزاد و سکولار، اعتصابات را بخشی از یک پروژه ملی برای نجات کشور تعریف کردهاند، نه فقط اعتراض اقتصادی .
فرومایگی اصلاح طلبان در تخریب اعتصابات
در چهار دهه گذشته، اصلاح طلبان حکومتی یکی از اصلی‌ترین موانع گسترش اعتصابات موثر بوده‌اند. این جریان با شعارهای پوچ “اصلاح درون نظام”، همواره سعی کرده اعتصابات را به حاشیه براند.
مطالبات در بزنگاه هایی مانند اعتصابات معلمان، بازنشستگان یا کارکنان صنعت نفت، یا سکوت کردهاند یا آنها را بی‌ثمر جلوه داده‌اند. هدف این بوده که حرکتهای اصیل مردمی از ریل نافرمانی مدنی خارج شده و مجددا به بازی کور انتخاباتی یا انفعال کشیده شوند.
اعتصاب یک بال است، خیابان بال دیگر، و گفتمان ملی پیشران این پرواز. بدون هر سه، هیچ تغییری ممکن نیست . جنبش بازپس گیری ایران باید اعتصابات را از سطح صنفی فراتر ببرد، خیابانها را بازپس بگیرد و گفتمان ایران گرایی، سکولاریسم و دموکراسی را نهادینه کند.
همانطور که ایران شهریار رضا پهلوی بارها گفته‌اند:
«پیروزی نه با خشم، که با سازمان یافتگی و اتحاد ملی حاصل می‌شود.»
پاسخی بگذارید