پادشاهی

اعتصابات، هرچند یکی از ابزارهای مهم نافرمانی مدنی هستند، اما به تنهایی قادر به سرنگونی رژیمی مانند جمهوری اسلامی نیستند. این رژیم نه تنها با ابزار سرکوب گسترده تجهیز شده، بلکه ساختار پیچید های از کنترل، نفوذ اطلاعاتی، و بی اعتمادی عمومی را ایجاد کرده است. در ادامه به دلایل ناتوانی اعتصابات به تنهایی و راهکارهای ترکیبی می پردازیم.

جنبش بازپس‌گیری ملی ایران، که هدف آن بازگرداندن حاکمیت به مردم ایران و احیای نظم مبتنی بر منافع ملی، عقلانیت، و کرامت انسانی است، نیازمند ساختاری فراتر از شور و هیجان سیاسی است. در قلب این ساختار، “نهادسازی” نه‌تنها یک ضرورت تاکتیکی، بلکه یک اصل راهبردی برای موفقیت پایدار و نظام‌مند جنبش است.

براندازی جمهوری اسلامی نیازمند الگوی مناسبی بر اساس شرایط و ظرفیتهای جامعه است. برای ایران، ترکیب جنبش انقلابی با احیاگرایانه، گسترش سرمایه اجتماعی، ساخت اقتدار برای پادشاه و راهبرد دقیق، می‌تواند راه‌حل کارساز باشد.

در تمام دورانی که قانون اساسی مشروطه برقرار بوده هیچ قانونی مدنی به خاطر مغایرت با شرع اسلام ملغی نگردید. چه آن هنگام که رضا شاه بزرگ نهادهای مدرنی مانند آموزش و پرورش، دادگستری قوانین عرفی و غیره  را بنیان گذاشت و چه آن زمان که قانون کشف حجاب را اعلام نمود، اصل دوم متمم قانون اساسی اجرا نگردید. این در حالی بود که جامعه عقب نگه داشته شده ایران غرق در خرافات مذهبی و علما و مراجع دینی در اوج قدرت خود بودند.