بررسی موضاعات سیاسی-اجتماعی ایران وب سایت انجمن انار
در میان تمام بیماری‌های فکری و روانی که جامعه ایران طی نیم‌قرن گذشته گرفتار آن شده، هیستری پهلوی‌ستیزی از همه مزمن‌تر و لاعلاج‌تر است. این بیماری نه از جنس نقد منصفانه و عقلانی، بلکه از سنخ کینه‌ورزی بیمارگونه و نفرتِ نهادینه‌شده در ذهن نسلی است که نه از تاریخ می‌داند، نه از منطق تحلیل برخوردار است.
تاریخ سیاسی بشر نشان می‌دهد که حکومت‌ها در اشکال و شیوه‌های متفاوتی شکل گرفته و دوام یافته‌اند. اما در یک نگاه کلی و تحلیلی می‌توان چهار نوع اصلی از حکومت‌ها را شناسایی کرد که هر یک ویژگی‌ها، مزایا و معایب خاص خود را دارند.
تفکری که ایران را ابزاری برای یک پروژه‌ی آخرالزمانی می‌بیند، نه خانه‌ای برای فرزندانش. در این روایت، جان انسان‌ها بی‌ارزش است، تمدن ایرانی ابزار معامله است، و بمب اتم نه کابوسی که باید از آن گریخت، بلکه فانتزی کودکانه‌ای است که با آن خیال برتری دارند. زمان آن رسیده که این تفکر شکست‌خورده را به موزه‌ی تاریک تاریخ بسپاریم و واقع‌گرایی، احترام به جان انسان‌ها و منافع ملی را تا دیر نشده است جایگزین آن کنیم.
آتش‌بس موقتی ممکن است چند روزی فضای رسانه‌ای را آرام کند، اما واقعیت میدان، منطق ژئوپولیتیک و خواست مردم ایران چیز دیگری می‌گوید: زمان جمهوری اسلامی به سر آمده. دیر یا زود، کلید پایان این نظام زده خواهد شد. و آن روز، ایران به رهبری ایرانشهریار رضا پهلوی نیاز خواهد داشت تا از خاکستر و ویرانی، دوباره برخیزد، سرافراز، آزاد، و در صلح با خود و جهان.
در این یادداشت به بررسی نقش و ارتباط توهم فعالین سیاسی از سطح دانش خود (توهم ژرفای توضیحی) و نقش آنان در برآمدن میانمایگان سیاسی (Mediocrity) بی‌هویتی که مانند محلل در تلاش برای پیوند گروههای سیاسی با ارزشهای بنیادین متضاد هستند و ارتباط آنان با خطر بروز و قدرت گرفتن فرومایگان (Populism) سیاسی می‌پردازم.
برای نجات از این ورطه ابتدا باید فرهنگ و واژگان سیاسی را باز تعریف و اصلاح نمود تا با ایجاد زبانی سالم، درست و مشترک زمینه لازم برای همگرایی نیروهای آزادیخواه و مرزبندی میان فرقه‌های ارتجاعی با تجددگرا را بوجود آوریم. جمهوری اسلامی محصول همین انحرافات سیاسی بود و همان افراد و گروه‌هایی که در این آلودگی سهیم بودند امروز همچنان با سواستفاده از این عدم شفافیت و راستی به بقای جمهوری اسلامی کمک میکنند تا شاید با اصلاح و حذف کلمه اسلام بتوانند بزرگترین دستاورد فعالیتهای مخربشان را حفظ و نوع دیگری از «جمهوری» در ایران برقرار نمایند.
دربین سیاسیون وطنی آنهم از نوع اپوزیسیونی تشکیلات و کار تشکیلاتی به جای همکاری و انسجام، برنامه ریزی هدفمندی، شناخت نیروها و تقسیم کار و مشارکت جای خود را به رفیق بازی و ریاست و ریش سفیدی و همچنین درست کردن باند و گروه فشار که لازمه این آخری داشتن تعدادی چماقدار گوش به فرمان هست، داده است.