جنبش اجتماعی

در حالی‌که جهان در قرن بیست‌ویکم به سوی آزادی‌های فردی، توسعه‌ی فناوری و ارتقای حقوق بشر پیش می‌رود، ملت ایران همچنان درگیر نبردی بی‌امان با چهار نیروی تاریک و هم‌زمان است؛ نیروهایی که هرکدام به‌تنهایی یک ملت را از پا درمی‌آورند و در کنار هم، یکی از سنگین‌ترین نبردهای تمدنی تاریخ بشر را رقم زده‌اند.

اعتصابات، هرچند یکی از ابزارهای مهم نافرمانی مدنی هستند، اما به تنهایی قادر به سرنگونی رژیمی مانند جمهوری اسلامی نیستند. این رژیم نه تنها با ابزار سرکوب گسترده تجهیز شده، بلکه ساختار پیچید های از کنترل، نفوذ اطلاعاتی، و بی اعتمادی عمومی را ایجاد کرده است. در ادامه به دلایل ناتوانی اعتصابات به تنهایی و راهکارهای ترکیبی می پردازیم.

جنبش بازپس‌گیری ملی ایران، که هدف آن بازگرداندن حاکمیت به مردم ایران و احیای نظم مبتنی بر منافع ملی، عقلانیت، و کرامت انسانی است، نیازمند ساختاری فراتر از شور و هیجان سیاسی است. در قلب این ساختار، “نهادسازی” نه‌تنها یک ضرورت تاکتیکی، بلکه یک اصل راهبردی برای موفقیت پایدار و نظام‌مند جنبش است.

در تاریخ به دو راهی‌های (دیلما) متعددی بر می‌خوریم که با پایبندی به اصول اخلاقی اما تحلیل غلط و انتخاب اشتباه نتایج اسفباری را بوجود آورده است. پاسداری از کشور و تمامیت ارضی نیز از این قاعده مستثنی نبوده و نیست و فضیلتی که برای هر فرد سبب سربلندی است حتی با بهترین خواستهای قلبی می‌تواند تبدیل به بلا و شر شود.

براندازی جمهوری اسلامی نیازمند الگوی مناسبی بر اساس شرایط و ظرفیتهای جامعه است. برای ایران، ترکیب جنبش انقلابی با احیاگرایانه، گسترش سرمایه اجتماعی، ساخت اقتدار برای پادشاه و راهبرد دقیق، می‌تواند راه‌حل کارساز باشد.

سه هدف عمده در تکرار برای جا انداختن این جعلیات پیگیری می‌شود:
ایجاد جو سرخوردگی و القای شکست انقلاب ملی. ارائه راه حلی که فارغ از نتیجه تنها به مشروعیت نظام اسلامی و بزک یک حکومت دیکتاتوری دینی در قالب یک حکومت دموکراتیک منجر می‌شود و نهایتا ایجاد اختلاف و تفرقه بین مردم به جای شکاف بین ملت و حکومت ضد ملی.

در تمام دورانی که قانون اساسی مشروطه برقرار بوده هیچ قانونی مدنی به خاطر مغایرت با شرع اسلام ملغی نگردید. چه آن هنگام که رضا شاه بزرگ نهادهای مدرنی مانند آموزش و پرورش، دادگستری قوانین عرفی و غیره  را بنیان گذاشت و چه آن زمان که قانون کشف حجاب را اعلام نمود، اصل دوم متمم قانون اساسی اجرا نگردید. این در حالی بود که جامعه عقب نگه داشته شده ایران غرق در خرافات مذهبی و علما و مراجع دینی در اوج قدرت خود بودند.

در این متن تاکید شده است که دخالت و مشارکت شهروندان در عرصه سیاست، به خصوص در شرایط بحرانی، بسیار حیاتی است. نقش مردم در شکل‌دهی رویدادهای سیاسی و حفظ هویت ملی و ارزش‌های جامعه مورد بحث قرار گرفته و توجه به داشتن آگاهی و دانش کافی قبل از فعالیت در این زمینه تاکید شده است. همچنین، وظیفه ملی و شهروندی در دفاع از ارزش‌های نظام مشروطه و پیروی از پادشاه برجسته شده است.

پرچمها را باید برافراشت، رهبر و آلترناتیو وضع موجود را باید بلندتر از قبل فریاد زد. ما آخرین پاسداران تمدن ایران، آخرین سد در مقابل سیل نابودگر این سرزمین کهن هستیم، اگر در این جنگ مغلوب شویم ایران به تاریخ خواهد پیوست.