آخرین نوشته ها

دانستن این نکات و تطبیق وضعیت و پیشرفت روند تحول جنبش با مراحل فوق، امکان تحلیل وضعیت آسیب شناسی درست را در اختیار ما قرار میدهد. اطلاع از اینکه اکنون در کدام مرحله قرار داریم توقع و انتظارات ما را نسبت به نتایج و دستاوردها متعادل و منطقی کرده و از نا امیدی جامعه جلوگیری کرده کمک میکند تا راهکارهای موثر و منطقی برای شرایط واقعی در زمان مناسب اتخاد کنیم.

در این میان طرفداران نظام در خارج از کشور با استفاده از آزادی بیان در کشورهای غربی و استفاده از پلتفرم های مختلف سعی می کنند با ایجاد شقاق در بین مردم و انحراف اندیشه آنان از گفتمان اصلی این خیزش ملی را به بیراهه کشانند. یکی از کارهایی که به تازگی رواج یافته است سفید شویی سلسله قاجار است. اگرچه علت چرایی آن نیاز به جستاری جداگانه دارد. به‌طور اختصار علت آن را می توان زیر سوال بردن دستاوردهای رضا شاه بزرگ و آریامهر و همچنین ایجاد شبهه در حقانیت سلسله پهلوی به خصوص میراث‌دار پادشاهی مشروطه، شاهزاده رضا پهلوی دانست. 

در این یادداشت به بررسی نقش و ارتباط توهم فعالین سیاسی از سطح دانش خود (توهم ژرفای توضیحی) و نقش آنان در برآمدن میانمایگان سیاسی (Mediocrity) بی‌هویتی که مانند محلل در تلاش برای پیوند گروههای سیاسی با ارزشهای بنیادین متضاد هستند و ارتباط آنان با خطر بروز و قدرت گرفتن فرومایگان (Populism) سیاسی می‌پردازم.

سوگیری شناختی (Cognitive bias) یکی از مباحث مهم در علوم شناختی (Cognitive science) است و به یک الگوی سیستماتیک انحراف از هنجار یا عقلانیت در قضاوت اطلاق می‌شود که در آن شخص واقعیت ذهنی خود را بر اساس درک شخصی از داده‌ها و نه بر اساس واقعیت و حقیقت (فکت) می‌سازد.

برای نجات از این ورطه ابتدا باید فرهنگ و واژگان سیاسی را باز تعریف و اصلاح نمود تا با ایجاد زبانی سالم، درست و مشترک زمینه لازم برای همگرایی نیروهای آزادیخواه و مرزبندی میان فرقه‌های ارتجاعی با تجددگرا را بوجود آوریم. جمهوری اسلامی محصول همین انحرافات سیاسی بود و همان افراد و گروه‌هایی که در این آلودگی سهیم بودند امروز همچنان با سواستفاده از این عدم شفافیت و راستی به بقای جمهوری اسلامی کمک میکنند تا شاید با اصلاح و حذف کلمه اسلام بتوانند بزرگترین دستاورد فعالیتهای مخربشان را حفظ و نوع دیگری از «جمهوری» در ایران برقرار نمایند.

پادشاهی برآمده از انقلاب مشروطه باز تعریفی بر اساس فرهنگ کهن شهریاری ایرانی به گونه ای است که پادشاه، منتخب ملّت و دارای قدرت، تنها و تنها در چارچوب قانون است. قدرت پادشاه ایران از طرف ملّت به پادشاه واگذار شده است تا در راستای نیکروزی و استیفای حقوق آحاد ملت گام بردارد.

با گذشت 6 ماه از آخرین حرکت ملت ایران برای باز پس گیری حاکمیت ملی از شبهه دولت جمهوری اسلامی، گذار اپوزیسیون از دستاوردهای میدانی به سمت خواسته های بلند مدت به کندی پیش میرود. رسانه ها و بازیگران خارجی بیرحمانه بر طبل فرقه گرای، قوم گرایی و حکومت های شورایی می‌کوبند و در پی ایجاد یک سیستم درگیری درون کشوری در پس سقوط جمهوری اسلامی هستند.

در مقابل انقلابی که بر اساس ارزشهای ملی، یکپارچگی ملت، حفظ تمامیت ارضی و بازگشت به مشروطه بود و در حالیکه شعارهایی مانند «از زاهدان /کردستان تا تهران جانم فدای ایران» در گوشه گوشه ایران توسط معترضین سر داده میشد، اصرار شش نفر از این گروه به تفکیک قومیتی و تقلیل خواسته‌های ملی به مطالبات قومی و قبیله‌ای در عدم اقبال ادعای همبستگی این افراد در جامعه تاثیر زیادی داشت.

با توجه به جایگاه پادشاه در جامعه بعنوان سرچمشه حقانیت، ایشان تنها رهبری است که توان هدایت درست این بدنه عظیم اجتماعی را دارد. هر گروه یا فردی تلاش کند تا خللی در رهبری ایجاد و یا حقانیت زدایی کند با فرض محال موفقیت باید به این نکته توجه کند که جامعه تحت هیچ شرایطی نقش آنان را برای هدایت نخواهد پذیرفت و چون اساسا دارای پایگاه اجتماعی نیستند، تنها موجب رها شدن نیروی قدرتمند و جاری جامعه بدون رهبر مقتدر خواهد بود که در خلا جریان میانه روی ملیگرا، عرصه سیاسی را مستعد بروز و قدرت گرفتن جریانات افراطی خواهد کرد.