مقالات

اپوزیسیون حکومت اسلامی چیره بر ایران، در برآیش خود پیوسته از پیچ‌های سختی گذشته است تا به آنچه که امروز هست برسد. اما هنوز نیرویش به اندازه‌ی سرنگون نمودن حکومت ثروتمند و خطرناک ملایان نرسیده است. تلاش و رایزنی بسیاری در سال‌های گذشته انجام شده است تا راهی برای پیروزی به دست بیاید، ولی جمهوری اسلامی همچنان برکار است. یکی از ایده‌هایی که در تمام این سال‌ها شنیده و گفته شده است، همه با هم است. بسیاری از گروه‌ها و افراد نیز بارها به آن پرداخته‌اند و از روی خیرخواهی همه را به رها نمودن وابستگی‌های سیاسی و همکاری برای سرنگونی حکومت جمهوری اسلامی، فراخوانده‌اند.

کسانی که از به دست آوردن حقانیت ناامید یا ناتوان هستند و زیر چتر همه با هم می‌توانند در حقانیت دیگران سهیم شوند. کسانی که یا شناخت درستی از دموکراسی ندارند یا چشم‌انداز آنها درباره برپایی آلترناتیو جمهوری اسلامی از روشی به جز جنبش اجتماعی است به دنبال روشی به نام «همه‌ با هم» هستند.
در سال‌های گذشته به خاطر نبودن گفتمان چاره‌ساز سیاسی – اجتماعی، نداشتن پایگاه مردمی، ساختار نیافتگی اندیشه سیاسی و ناشناس ماندن توانایی‌های جنبش‌های اجتماعی از سوی بخش بزرگی از اپوزیسیون جمهوری اسلامی، شعار «همه با هم» به فراوانی سر داده می‌شد و این‌گونه چالش‌برانگیز نبود.

روز به روز نزدیک شدن به پایان جمهوری اسلامی را از هر خبر، نجوا و فریادی درمی‌یابیم و این مایه‌ی شادمانی است. اما به سویی می‌رویم که اگر برنامه ریزی درستی نداشته باشیم و ناگهان کشور با امور دیوانی و بدون نیروی اداره کننده روبه‌رو شود، می‌تواند به رویدادهایی ناخواسته نیز کشیده شود