بررسی موضاعات سیاسی-اجتماعی ایران وب سایت انجمن انار
بدین‌سان، قشر خاکستری سال‌ها در ورطه تعلیق و تردید معلق ماند؛ نه در راه انتخاب آلترناتیو واقعی قدم گذاشت، نه کاملاً تسلیم بی‌عملی شد. این تعادل شکننده، همچون مردابی، جنبش پس گرفتن ایران را زمین‌گیر کرده و جامعه را در سرگردانی فرو برد.
جامعه ایران، با وجود نارضایتی گسترده از شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی، در برابر حکومتی که می‌توان آن را با مفهوم «پاتوکراسی» آندری لوباچفسکی تحلیل کرد، گرفتار انفعال عمومی شده است. پاتوکراسی، به‌عنوان سیستمی که در آن اقلیتی با ویژگی‌های روان‌پریشانه قدرت را در دست دارند، نه تنها ساختارهای اجتماعی را تضعیف می‌کند، بلکه بر روان جمعی جامعه نیز تاثیر می‌گذارد.
تفکری که ایران را ابزاری برای یک پروژه‌ی آخرالزمانی می‌بیند، نه خانه‌ای برای فرزندانش. در این روایت، جان انسان‌ها بی‌ارزش است، تمدن ایرانی ابزار معامله است، و بمب اتم نه کابوسی که باید از آن گریخت، بلکه فانتزی کودکانه‌ای است که با آن خیال برتری دارند. زمان آن رسیده که این تفکر شکست‌خورده را به موزه‌ی تاریک تاریخ بسپاریم و واقع‌گرایی، احترام به جان انسان‌ها و منافع ملی را تا دیر نشده است جایگزین آن کنیم.
آتش‌بس موقتی ممکن است چند روزی فضای رسانه‌ای را آرام کند، اما واقعیت میدان، منطق ژئوپولیتیک و خواست مردم ایران چیز دیگری می‌گوید: زمان جمهوری اسلامی به سر آمده. دیر یا زود، کلید پایان این نظام زده خواهد شد. و آن روز، ایران به رهبری ایرانشهریار رضا پهلوی نیاز خواهد داشت تا از خاکستر و ویرانی، دوباره برخیزد، سرافراز، آزاد، و در صلح با خود و جهان.
تحلیل روندهای زوال حکومت‌ها، توجه افکار عمومی غالباً به اعتراضات خیابانی، فشارهای بین‌المللی و شکست‌های سیاسی معطوف است. اما آنچه معمولاً نادیده گرفته می‌شود، تحولات آرام و زیرپوستی در درون نهادهای وفادار به قدرت است. در مورد جمهوری اسلامی، نشانه‌ها حاکی از آن است که ساختار نظامی، امنیتی و اطلاعاتی کشور، دیگر به شکلی یکپارچه در خدمت بقای نظام عمل نمی‌کند.
For decades, successive U.S. administrations have attempted to tame the Islamic Republic of Iran’s nuclear ambitions through diplomacy. While the intent may be noble—avoiding conflict and halting nuclear proliferation—the reality is that engaging with Tehran’s regime, especially through renewed nuclear negotiations, is not only strategically naive but dangerously counterproductive. The very nature of the Iranian
در حالی‌که جهان در قرن بیست‌ویکم به سوی آزادی‌های فردی، توسعه‌ی فناوری و ارتقای حقوق بشر پیش می‌رود، ملت ایران همچنان درگیر نبردی بی‌امان با چهار نیروی تاریک و هم‌زمان است؛ نیروهایی که هرکدام به‌تنهایی یک ملت را از پا درمی‌آورند و در کنار هم، یکی از سنگین‌ترین نبردهای تمدنی تاریخ بشر را رقم زده‌اند.
اعتصابات، هرچند یکی از ابزارهای مهم نافرمانی مدنی هستند، اما به تنهایی قادر به سرنگونی رژیمی مانند جمهوری اسلامی نیستند. این رژیم نه تنها با ابزار سرکوب گسترده تجهیز شده، بلکه ساختار پیچید های از کنترل، نفوذ اطلاعاتی، و بی اعتمادی عمومی را ایجاد کرده است. در ادامه به دلایل ناتوانی اعتصابات به تنهایی و راهکارهای ترکیبی می پردازیم.
جنبش بازپس‌گیری ملی ایران، که هدف آن بازگرداندن حاکمیت به مردم ایران و احیای نظم مبتنی بر منافع ملی، عقلانیت، و کرامت انسانی است، نیازمند ساختاری فراتر از شور و هیجان سیاسی است. در قلب این ساختار، “نهادسازی” نه‌تنها یک ضرورت تاکتیکی، بلکه یک اصل راهبردی برای موفقیت پایدار و نظام‌مند جنبش است.
در این چارچوب، یکی از مسیرهای واقع‌گرایانه و مؤثر برای آغاز این فرایند، برقراری ارتباط راهبردی و مستقیم با شاهزاده رضا پهلوی است. ایشان نه‌تنها دارای پیوندی نمادین با تاریخ معاصر ایران و ساختار سیاسی پیشین آن است، بلکه از اقبال عمومی گسترده‌ای در میان اقشار مختلف مردم، به‌ویژه نسل جوان، برخوردار می‌باشد.